Als ik mijn sport niet meer doe, wie ben ik dan nog?
Met dank aan Casper en Charlotte voor hun mooie verhaal!
© Nilou Photography
“De sport voelde niet meer als een hobby, maar als een echte job.” (Charlotte)
Veel sporters staan op een bepaald moment voor een keuze om verder te doen met competitie of om te stoppen. In je jeugd ging alles vaak nog vlot. Het was de normaalste zaak van je leven en je dacht er niet over na om te stoppen. Tot je op een leeftijd komt dat je veel harder moet werken om vooruitgang te blijven boeken. De concurrentie is bikkelhard. Wat je voor de sport moet opgeven begint zwaarder en zwaarder te worden.
“Zelfs door de gedachte aan ‘stoppen’ voelde ik me al schuldig.” (Charlotte)
Op dergelijke momenten kan het spoken in je hoofd. Stoppen of niet? Maar ophouden staat voor veel atleten gelijk aan er zich bij neer leggen. Maar is stoppen ook opgeven? Hebben al die andere sporters die voor hen stopten dan gefaald? Of hebben ze de voor- en nadelen afgewogen en voor zichzelf besloten dat de balans in de verkeerde richting helde? Ik geloof in dit laatste verhaal. Een sporter stopt niet zomaar. Er gaat vaak een hele discussie in je eigen hoofd aan vooraf.
De ene sporter heeft het er voor over om dergelijke opofferingen te blijven doen, voor de ander is het dat niet meer waard. Wat je echt belangrijk vindt in het leven komt dan in het gedrang. Je lijkt te moeten kiezen tussen presteren en welzijn:
© Bram van Lent
“Een sociaal leven is onbestaande: je gaat niet uit, spreekt met niemand af, hebt maar 1 doel voor ogen en alles wat in de weg staat moet wijken.” (Casper)
“Ik heb mijn keuze gemaakt voor mijn fysieke en vooral mentale gezondheid. In een sport als kunstschaatsen wordt je lichaam op elk vlak beoordeeld. Je kracht, elegantie, uiterlijk, … Als een adolescent meisje vreet dit aan je zelfvertrouwen.” (Charlotte)
Wat zullen de anderen zeggen?
Erover praten met vrienden, teamgenoten, trainers, ouders enz. zal je helpen in je keuze. Maar vaak heb je schrik voor de reactie van je omgeving. In realiteit zie ik vaak dat ze hier goed op reageren. Slechts af en toe zie ik ouders die in gaan tegen de beslissing. Dan speelt er vaak een psychologische drempel: “Too much invested to quit”. Wanneer we tijd, geld en energie in iets steken, blijven we dit verder doen. Ook al is het al lang een verloren zaak. Maar zo verliezen we nog meer. Sommige ouders hebben ook een vriendengroep in de sport van hun kind. Er overvalt hen een grote angst dit sociaal leven kwijt te geraken.
“Ook al doe ik de sport super graag, de druk van wedstrijden en presteren is me te veel. Ik bleef toch doordoen, omdat dit van mij werd verwacht.” (Charlotte)
Ik dacht dat er een leegte ging komen doordat ik veel meer tijd over heb. Ik kan me meer focussen op mijn studies, vrienden zien, van vrije tijd genieten… De mooie momenten op wedstrijden kunnen ze nooit meer van me afpakken.” (Charlotte)
Je hebt angst voor het zwarte gat. Je leest wel regelmatig eens over sporters die in een depressie terecht komen wanneer ze stoppen met hun sport. Gelukkig kan je dit voorkomen door op tijd de andere delen in jezelf te ontdekken. Hieronder geef ik enkele tips.
Er is een einde aan je sportcarrière. Bedenk nu al wat je graag wil doen eens je stopt.
- Zoek je kwaliteiten en hoe je die buiten de sport kan inzetten.
- Ontdek andere delen van jezelf: Lees je graag over het menselijk lichaam? Maak daar tijd voor. Geef je graag training? Doen! Werk je graag met je handen? Ga proeven van verschillende beroepen.
Voordelen:
- De overgang naar een ander leven gaat vlotter.
- Je ontdekt dat je meer bent dan enkel die sporter.
- Je relativeert tegenslagen tijdens je sportcarrière beter. Er is nog een leven naast de sport.
- Je weet dan dat je beslissing om verder te doen niet gebaseerd is op het ontbreken van alternatieven, maar op een bewuste keuze.
Als je terug twijfelt
Je denkt spijt te krijgen van je keuze. Het lijkt alsof je je nooit meer mag bedenken. Als je echt terug wilt, is er altijd een weg. Een keuze maken op dit moment in je leven, hoeft niet te betekenen dat je er nooit meer op mag terug komen. Er zijn verhalen genoeg van sporters die er een tijd mee kappen, om dan toch terug te starten.
Ervaar je na verloop van tijd twijfels? Dan is dat heel normaal. Je merkt op wat je mist. Je ziet alleen nog de voordelen en de leuke momenten. Die brengen je in verwarring. Maar van zodra je de nadelen ziet, weet je weer waarom je stopt.
Stoppen met competitiesport is een grote verandering in je leven en daar komen automatisch emoties bij kijken. Angst, verdriet, kwaadheid, onzekerheid zijn heel normaal. Geef jezelf de tijd om even naar deze gevoelens te kijken. Als je angst voelt, waarvoor ben je bang? Voel je kwaadheid? Wie of wat beschuldig je? Als je verdriet voelt, wat mis je?
Emoties komen ons iets vertellen en door ze toe te laten kan je ontdekken welke actie je moet nemen.
“Ik ga eerlijk zijn, nu, na een maand of 3, heb ik echt een moeilijke periode waar ik toch twijfel aan mijn keuze. Maar uiteindelijk is het de juiste beslissing. Ik heb andere doelen gesteld die ik wil bereiken. Het belangrijkste is dat er een enorme druk van mijn schouders is.” (Casper)
