Over monsters en hersenspinsels met Oshin Derieuw
Met duizend maal dank aan Oshin Derieuw voor het delen van haar verhaal!
“Hoe kon me dit nu weer overkomen?” Zegt Oshin. “Had ik al niet genoeg meegemaakt? Waarom wordt die droom altijd zo onbereikbaar?
Hm, denk ik.
“Is het lot? Misschien moet het zo zijn? Misschien ben ik gewoon niet goed genoeg of sterk genoeg?”
Oei, denk ik.
Ik wil zeggen: how, how, stop, stop, stop. Even terug. Blijven ademen. Die doemgedachten zijn niet de realiteit. Ze zijn onze hersenspinsels. De verhalen die ons meetrekken in de neerwaartse spiraal. Dit is het nu. Je knieblessure is complexer dan initieel gedacht. Dat doet verschrikkelijk veel pijn om te horen. Dat is de harde realiteit.
De rest zijn niet meer en niet minder dan gedachten die door ons angstig brein geproduceerd worden. Dat is menselijk! Het is geen teken van zwakte, maar van normaal zijn. Ieder van ons heeft doemgedachten en laat zich daarin van tijd tot tijd meesleuren.
Een Zweeds onderzoek bij voetballers toont aan dat het leren omgaan met stress in 6 à 8 sessies al tot beduidend minder blessures leidt.(3) Feest! Dat wil ik jullie dan ook niet ontnemen!
Wil je iets veranderen aan deze molen van gedachten? Zet dan deze 5 stappen:
- Observeer je gedachten
- Creëer een monstertje
- Heb het lief
- Kom terug naar hier
- Ga voor je waarden
Ik leg het even uit en gebruik Oshin’s verhaal als voorbeeld. Om de blog dadelijk goed te kunnen volgen schetsen we de situatie even:
Tijdens de zomer van 2019 werd bekend gemaakt dat professionele boksers en boksdames mochten participeren in de Olympische Spelen 2020. Deze bekendmaking bracht mijn vroegere droom terug tot leven. Na samenspraak met mijn coach en Vincent Callewaert (Squadt) werd de beslissing snel gemaakt om de overstap naar het olympisch circuit te maken. Rond de eerste week van januari werd ik verschrikkelijk ziek. Gezien mijn positie dat ik terug innam in het Belgisch team voelde ik me ergens verantwoordelijk en verplicht om toch deel te nemen aan het tornooi in Bulgarije. Even vergat ik te luisteren naar mijn lichaam. Ik vergat dat ik moest boksen voor mezelf en niet voor anderen.
Ik kwam uit tegen een sterke, geblokte Bulgaarse. Een type dat ik normaal zou moeten overklassen, maar ik voelde me piepklein in de ring. Ik voelde me vooral alleen met mijn gedachten. Mijn focus was weg en in mijn hoofd was ik aan het verlangen tot de wedstrijd over was. Een gevoel dat ik normaal gezien nooit heb.
Na het verliezen van die wedstrijd was het even een tranendal maar toch wist ik me terug op te peppen omdat er nog heel wat op het programma stond. Op tornooien boks je niet enkel tegen A klassers in competitie maar heb je ook de kans, eens je uit de competitie ligt, om te sparren met deze boksers. Zogezegd zo gedaan, de dag erna kwam ik in de bokszaal en sparde ik met de Duitse Nadine Apetz.
Tijdens het sparren viel ik plots door mijn knie. Ik had even een pijn van 30 seconden maar stond terug recht en deed door. Na een minuut had ik terug hetzelfde en werd ik uit de ring gehaald. De resterende 5 dagen werden de langste dagen uit mijn leven. Je zit daar op je hotelkamer. Alleen. Niet echt iemand om mee te praten, je kan niet gaan trainen en er spookt van alles door je hoofd.
Eens thuis ging ik in rechte lijn naar Vincent. Hij kon me doorverwijzen naar de specialist en na een kleine week wisten we dat mijn voorste kruisband in mijn knie serieus verrokken was, maar een ingreep was niet nodig. Pijn is relatief, pijn is iets wat te controleren is. Ik probeerde me op te trekken aan verschillende gedachtegangen. Totdat ik in de derde week van februari terug door mijn knie ging, deze keer gepaard met pijn die niet stopte en een gevoel van een scheur. Ik wist meteen ‘dit is niet ok’.
Een kleine week later plande de specialist een ingreep in, woensdag 26 februari werd ik wakker na een kijkoperatie. Ik voelde me goed, weinig pijn, weinig last. Ik voelde meteen: dit komt goed! Charlotte, mijn vrouw, kwam binnen op de kamer en net even erna de specialist. Hij liet me weten dat hij nog niets had kunnen doen omdat de blessure meer complex was dan initieel gedacht werd. Mijn hart brak letterlijk in 10.000 stukken. Ik voelde een emotionele pijn snijden door gans mijn lichaam. Ik was echt van een sprankeltje hoop naar het meest erge doemdenken gegaan in een half uur tijd.
En zo komen we bij de doemgedachten zoals hierboven beschreven. De gedachten speelden niet alleen parten na de blessure, ook voordien was er al iets niet pluis. Heel vaak zien we dat mentale stress de kans op blessures vergroot.(1) Langdurige stress door dagelijkse beslommeringen, grote veranderingen, onzekerheid enz. zorgen ervoor dat ons lichaam continu op de gaspedaal drukt. Hormonen gieren continu door je lijf. Een kleine blessure kan niet herstellen of wordt erger. (2) Het omgekeerde is gelukkig ook waar. Een Zweeds onderzoek bij voetballers toont aan dat het leren omgaan met stress in 6 à 8 sessies al tot beduidend minder blessures leidt.(3) Feest! Dat wil ik jullie dan ook niet ontnemen!
Hieronder volgt alvast een mini-cursus omgaan met negatieve gedachten.
Observeer je gedachten
Ik had verschrikkelijk veel dialogen met mijn eigen gedachten en die gingen up and down.
In eerste instantie hebben we niet door dat we meegezogen worden in onze angstige geest. We zitten er midden in. We lijken paardenkleppen op te hebben. We zien de wereld enkel nog maar door deze bril. Neem dus even de helikopter en kijk naar je eigen gedachten. Neem letterlijk afstand.
Gebruik trucjes. Plaats voor je gedachten de woorden ‘Ik merk op dat ik de gedachte heb dat…’. Zeg je gedachte met een grappig stemmetje. Houd twee minuten lang je aandacht bij één gedachte en herhaal ze continu in je hoofd. Plaats je hersenspinsels op een voorbijdrijvende wolk.
Creëer een monstertje
Beeld je in dat er een monstertje in je zit die deze gedachten formuleert. Hoe ziet het eruit? Welke kleur heeft het? Hoe groot is het? Is het dik of dun? Heeft het ogen of niet?
Stel je nu voor dat je aan het touwtrekken bent met je monstertje. Tussen jullie is een diepe ravijn. Liefst wil je jouw monstertje daar in trekken. Je wilt er voor eeuwig van verlost zijn. Maar hoe meer je trekt hoe sterker het wordt. Hoe meer aandacht je eraan geeft, hoe meer het jou naar beneden trekt, hoe minder aandacht je aan belangrijke zaken kan besteden. Je hebt geen oog meer voor je partner, je sterke kanten, de fluitende vogeltjes… Je zit in je hoofd te touwtrekken. In plaats van het weg te proberen krijgen, kan je ook iets anders doen.
Heb het lief
Laat het touw los. Je monstertje is er nog steeds. Het staat daar aan de overkant van de ravijn. Af en toe gooit het eens terug een touw naar je om te zien of je het niet weer vast pakt. Eigenlijk heeft het goede bedoelingen met je. Het wil je helpen overleven. Alleen is het soms wat overijverig. Het slaat door in zijn taak en ziet problemen waar die er niet zijn.
Soms ziet het zelfs jou als een probleem. Het probeert uit te vinden wat er mis is met je en waarom je ‘niet goed genoeg’ bent. Zie het als een puppy die continu je aandacht vraagt. Je wilt het niet slaan, maar wel liefdevol een halt toeroepen.
Kom terug naar hier
Eens je door hebt dat je gedachten maar gedachten zijn en dat je monstertje weer wat overactief was, kan je terugkomen naar het leven. Zolang je in je molen zit, ben je ofwel in de toekomst, ofwel in het verleden, maar niet in het nu.
In 2018 had ik een burn-out door een intensieve fulltime job en een intensieve bokscarrière. Toen al voelde ik me “oud”. Te oud en kwam ik toen ook vaak op gesprek bij Inez.
Gebruik je adem, de geluiden, de grond onder je voeten, het mooie uitzicht, de schattige hond om je terug te brengen naar hier en nu. Je bent er bijna!
Ga voor je waarden
Het werd me duidelijk dat telkens ik niet luister naar mijn eigen lichaam en “gut” feeling dat ik in benarde situaties kom en dat ik niet meer kan boksen voor mezelf of het plezier. Telkens ik tijdens mijn carrière een “egocentrische” beslissing nam, had dit een positief resultaat. Ik boks niet voor mijn coach of voor de “fame”. Ik boks omdat ik het graag doe en ik ben er goed in.
Jezelf even observeren brengt je zoveel inzicht! Je kan maar zien of je op de goede weg bent door even boven jezelf uit te vliegen. Wat is dan de goede weg? Dat is de weg van je waarden. Het klinkt een beetje abstract, maar het gaat over dat wat je belangrijk vindt. Het is je interne GPS. Als gezondheid iets is wat je belangrijk vindt, ben je daar dan naar op weg? Of ga je over je grenzen en negeer je de signalen van je lichaam? Het leuke is, dat je op ieder moment een keuze kan maken. Zodra je door hebt dat je op de verkeerde weg bent gekomen kan je kiezen. Het is nooit te laat!
Tokyo 2020 werd plots 2021. Nieuwe kansen om te grijpen en vooral het gevoel dat mijn boks verhaal bijlange nog niet af is. Wel een kans om het slimmer aan te pakken, met de juiste mensen en middelen. Want ik wil echt die eerste boksdame ooit uit België worden op de Olympische Spelen. Lukt het niet? Dan zal dat pijn doen, maar zal het niet het einde zijn van mijn leven. Alleen moet ik nog wat trainen om die gedachtegang te blijven vasthouden.