De paradox van perfectionisme
Angst…
om te falen,
om fouten te maken,
anderen teleur te stellen,
voor negatieve oordelen, kritiek, afwijzing…
We verlammen, doen niets meer, stellen uit…
of
We gaan de eeuwig strijd aan naar verbeteren, de perfectie opzoeken.
We mogen niet rusten, want dan gaan we niet vooruit.
Het moet harder, beter, mooier, sneller, perfecter…
We verwachten…
het onmogelijke van onszelf.
We geraken uitgeput, overtraind, lopen blessures op…
We volgen een zeer strikt dieet of voelen ons schuldig wanneer we snoepen.
We blijven denken over fouten die we maakten en hoe we ze kunnen rechtzetten.
We piekeren over wat mensen van ons zullen denken.
We geraken onszelf kwijt, omdat we steeds naar de wensen van anderen leven…
We denken dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn.
We geloven dat we niet waardevol zijn.
Anderen zullen me niet graag hebben als ik mijn echte ik toon.
Fouten maken mag niet: “als ik iets niet goed doe, ben IK gefaald.”
We vinden onszelf nooit mooi, sterk, snel, goed, intelligent… genoeg. Het kan ALTIJD beter.
We geloven dat we maar geliefd zijn als we aan strikte voorwaarden voldoen.
Alleen als we de verwachtingen van anderen inlossen, zullen ze ons graag zien.
Alleen als we perfect zijn, kunnen we kritiek vermijden.
Alleen als er geen negatieve feedback op me is, ben ik graag gezien.
Alleen dan… kan ik mezelf graag zien…
Zo beschermen we onszelf…
Van de afwijzing,
De angst om niet graag gezien te zijn.
Althans…
dat maken we onszelf wijs.
Want hoe meer we denken dat we niet goed, knap, snel, sterk, slim… genoeg zijn,
hoe minder graag we onszelf zien,
hoe meer we onszelf afwijzen,
hoe meer we creëren waar we ons van willen beschermen…
Dat is de paradox van perfectionisme.
